Voor de derde keer, ik beschouw mijzelf ondertussen als vaste deelneemster, ben ik op weg naar de Colorfield Performance. 
 
Ik twijfelde of ik nog mee wilde doen, met name omdat mijn werk en medium wat aan het veranderen is door mijn kunstopleiding. Mijn voorkeur verschuift momenteel meer naar het tekenen en het werken met pen, potlood en krijt. Zachte materialen ten opzichte van de harde en directe acrylverf. Ik begon er de laatste maanden een beetje ruzie mee te krijgen.  
Ik wilde zachter, doorschijnender en die acrylverf was op zijn zachtst gebruikt voor mijn gevoel nog te plastic-achtig hard.  
Wat ook begint mee te spelen is dat ik mij bewuster word van het feit dat het best wel bocht is. Officieel zou je het als gescheiden afval bij de gemeente moeten afleveren. Dat gebeurt heel vaak dus niet. En hoeveel kunstenaars en creatievelingen schilderen er wel niet met acrylverf? 
In ieder geval, om bij mijzelf te blijven, ik begin er wat moeite mee te krijgen. En ik ben daar oprecht best wel blij mee.  
 
Uiteindelijk besloot ik wel mee te doen, want ik vind gewoon het hele initiatief als landart project helemaal te gek. De organisator en kunstenaar Dirk Hakze vind ik nog het leukst van allemaal. Authentiek, eerlijk, creatief en een man met visie, vol met ervaringsverhalen. Geef mij maar een stoel, een glas wijn en ik kan voor uren luisteren en leren van deze man. Over kunst, mensen en leiders uit hoge kringen, bureaucratie, en hoe hijzelf persoonlijk in het leven staat. Alleen al om deze reden is mij genoeg om mee te doen en deel te zijn van deze visie. 
 
Met bestemming Park Lingezegen in Elst, Gelderland arriveer ik op woensdagochtend 28 juni. Na alle warmte en zonneschijn van afgelopen weken, eindelijk de eerste, koelere dag met wat miezerregen. Ik loop met een volgeladen trolley het terrein op van de Colorfield. Warm begroet door alle kleurige panelen die mij verwelkomen vanuit het landschap loop ik richting de grote tent. Het lijkt op een witte, kasteel tent uit een sprookje. 
​

Een paar dagen geleden hoopte ik dat we vandaag niet binnen zouden schilderen, maar terwijl ik dichter bij de tent kom, zie ik binnen de andere kunstenaars achter de schilderezels staan. 
Mijn ezel staat achter in de tent waar ik het tent gordijn open kan doen, zodat ik toch half buiten sta en de wind zachtjes op mijn huid voel. Achteraf valt het helemaal niet tegen om in mijn witte broek en T-shirt als een prinses in de beschutting van dit kasteeltje te schilderen. Geen fel licht op mijn netvlies, geen directe hitte van de zon op mijn gevoelige huid. Buiten schilderen is heerlijk, maar ook uitdagender, omdat de verf heel snel droogt en vermoeiender voor je zintuigen. Vooral wanneer je uren achterelkaar schildert, zoals op de Colorfield. 
 
Na het installeren van mijn spullen en een kort praatje met de andere kunstenaars sta ik met een kop koffie in mijn hand het lege, grote doek in te staren.  
Het volgende moment staan de eerste lijnen op mijn doek. 
Om half acht in de avond sluit ik af met de laatste lijnen op hetzelfde paneel. 
 
"To Daniel" 
122 x 122 cm 
acrylics on panel ​

Op zondag 9 mei a.s. zal ik live schilderen als deelneemster aan de Colorfield Performance 2021. In 2018 deed ik al eerder mee aan dit geweldig, mooie en kleurrijke initiatief van Dirk Hakze. Rond de 500 kunstenaars uit binnen en buitenland zullen meedoen aan dit landartproject. Dit jaar wordt het gehouden in Park Lingezegen in Gelderland.  

Op zondag 9 mei is mijn feestje achter dit grote paneel van 120 x 120 cm. Van zonsopgang tot zonsondergang mag ik vrijelijk mijn gang gaan met kleur en verf. Als kunstenaar ben je helemaal vrij in de invulling, de enige vereiste is voor iedere deelnemer: Geen gebruik van zwart.
Voor info en route: https://parklingezegen.nl   

Ik wil je van harte uitnodigen om op deze dag gezellig langs te komen en een streep van jouw favoriete kleur op mijn doek te planten. Of natuurlijk één van de andere dagen te gaan kijken naar dit geweldige project.
Ook wil ik onder de aandacht brengen dat dit werk al tijdens het proces te koop is en na afloop van de Colorfield, in september, beschikbaar zal zijn. Mocht je nu al interesse hebben, neem dan alvast voor 9 mei contact op, dan kan ik eventueel rekening houden met jouw kleur wensen. 
​
Alvast een mooi begin van het voorjaar!

Annemarie Marcinek
​

​Workshops

"Wat voor workshops geef je dan precies?”, vroeg mijn fysiotherapeute terwijl zij met aandacht de pijnlijke punten op mijn onderrug behandelde.

Ik dacht in een flits aan de middagen in mijn studio, waar ik mijn deelnemers één op één ontvang. Maar ook aan de afgelopen jaren op zaterdagen waarin de hoogexpressiviteit centraal staat.
“Nou”, diep in en uit ademend om de pijn even te voelen en vervolgens los te laten…
“Ik geef dus van die workshops, waarbij ik mensen help om op creatieve wijze dichter en bewuster bij hun gevoel laat komen. Aan de hand van een opdracht of thema gaan we dan aan de slag.

Veel deelnemers doen in eerste instantie vaak mee omdat ze gewoon even zin hebben in kleur en creatief bezig zijn. Lekker stoeien met materialen, kleur verkennen.
Soms stel ik dan een paar vragen en laat ik ze met vooral openheid en zachtheid naar hun eigen werk kijken.
Er gebeuren mooie, echt mooie, waardevolle dingen in dat proces.”

“Dus als ik het goed begrijp werk je eigenlijk therapeutisch?”, constateert mijn fysiotherapeut.
Ik vertel haar eerlijk dat dat eigenlijk wel een beetje klopt, maar dat ik het zo zwaar vind klinken als ik het zo zou noemen.

Creatieve therapie
​
Terug naar huis wandelend, hoor ik mijzelf het woord hardop zeggen: “Therapeutisch”...
Wat betekent voor mij persoonlijk? Wat voor gevoel roept dit op?
Eerlijk gezegd roept het bij mij een in de watten gelegd worden gevoel op. Alsof je met zachtheid behandeld wordt. Soothing, het mooie Engelse woord. Met enige voorzichtigheid te benaderen vanwege fragiliteit.

Thuis aangekomen pak ik een kop koffie en zoek ik de betekenis van het woord therapeutisch op.
Volgens de van Dale betekent het zowel genezend als gericht op herstel.
Al schrijvend besef ik hoe dankbaar ik ben voor het fysieke herstel in mijn onderrug, waarin ik steeds meer bewust word van mijn eigen proces en begrenzing. Puur door de zachte aandacht van conversatie en aanraking. Zo heeft ieder mens wel een gebied wat genezing en herstel nodig heeft. 

Herstel

Mijn gedachten dwalen af naar de komende dagen waarin nieuwe deelnemers zich hebben ingeschreven voor de workshops.
Ik merk dat ik als in een soort van gebed de creatieve stroom van het leven alvast uitnodig: Om te inspireren, te herstellen en te verbinden.
Want uiteindelijk gaat dit niet over mij: Het gebeurt slechts door mij en ik ben er getuige van.
Van het wonder dat gebeurt wanneer creativiteit het hart raakt…

Annemarie Marcinek x

"De zorgeloze zomer waar we op hadden gehoopt, is het niet geworden", zei premier Rutte.
Het is alweer bijna twee maanden geleden, dat ik deze zin op de voorpagina van de Volkskrant las, terwijl ik mijn koffie zat te drinken aan de ontbijttafel.

"Zorgeloos?" zei ik hardop, terwijl ik in gedachten terugging naar de afgelopen maanden waarin ik mij steeds verstikkender begon te voelen over de wereldwijde situatie.
Ik legde de krant met al zijn massahysterie alweer gauw aan de kant, voordat ik teveel met alles wat ik las zou gaan empathiseren. Want zoals wel meer met empathische mensen, daar heb je dan last van. Je maakt een soort van verbinding met een collectief bewustzijn. Zo ervaar ik dat dan en dan constateer ik dat de wereld helemaal gek aan het worden is. En als je niet oppast, word je er als individu klakkeloos in mee gezogen. Het is mij herhaaldelijk gebeurd. En dat voelde reteslecht. Voornamelijk voor hetgeen waar ik voor sta en waar ik in geloof. En dat zijn essentiële en kostbare zaken.

De bescherming over deze schitterende en waardevolle zaken begint bij mij in de eerste plaats in het bewaken van mijn denken. Leugens komen heel gemakkelijk binnen in je denken, maar hoe meer je jezelf beoefent in het universele, collectieve brein van onvoorwaardelijke Liefde, hoe beter je word om te onderscheiden wat wel in essentie bij je hoort en wat niet.

Zorgeloos hoort daar zeker bij, al is het alleen maar omdat het woord en de gedachte eraan mij aan een klein kind doet denken wat op een mooie zomerse dag mee naar het strand wordt genomen. Met de schep, emmer en zandvormpjes belooft het een zorgeloze, zonnige dag te worden. 
Of zo een moment waarin je op de fiets ineens overdonderd wordt door een onverwacht, geweldig mooie zonsondergang. Je kunt ze nooit voorspellen, het is elke keer weer een andere beleving van een zorgeloos moment.
Maar misschien ook wel een dag wanneer je je in een compleet verlaten, uitzichtloze situatie bevind en je zorgeloze verfrissing vind terwijl je een duik in die bruisende golf neemt. 
En die enorm hoge palmboom dan, waar je in gedachten in omhoog klimt en je stevig aan vasthoud. Waarin je, heen en weer bewogen door de onvoorspelbare wind, deelgenoot wordt gemaakt van zijn zorgeloze flexibiliteit en kracht.

Ik bedoel, wat is nou zorgeloos? Is het vrij van zorgen, geen vuiltje aan de lucht, alles in perfecte hokjes en banen geleid?
Of bevindt het zorgeloze Leven zich in momenten van openheid, in dankbaarheid, in het zien van wat onschuldig, puur is en verfrissing en hoop teweeg brengt?

Met mijn expositie in De Groene Passage - Rotterdam exposeer ik met een veelvoud aan nieuwe werken onder het thema "Zorgeloze momenten". 
Vanaf 8 oktober tot en met december organiseer ik op afspraak individuele rondleidingen (maximaal twee personen) langs de werken.
Voor een afspraak, neem contact op met mij.
​
Graag tot ziens tijdens een zorgeloos moment!

Een tijd geleden verkocht ik mijn schilderij "Quiteness", een werk van 60 x 100 cm op linnen. 
"Ik zag het schilderij op social media en het raakte me direct. De kleuren, de titel, het kwam binnen". 
Vaak gaat het kopen van een schilderij niet over één nacht ijs. Maar is er bedachtzaamheid, overleg met eventuele huisgenoten, praktisch en esthetisch inzicht bij nodig. Want een werk kan je nog zo raken, het is natuurlijk wel superfijn wanneer het matcht met jouw belangrijkste interieurstukken. 

Toch realiseren mensen zich dit onvoldoende naar mijn mening. Als gediplomeerd interieurstyliste/coloriste ben ik ook thuis op dit gebied en weet ik welke vragen te stellen wanneer jij twijfelt of een bepaald soort werk wel aan de muur past. Verkoop en eerlijk advies gaan bij mij hand in hand. Als een werk qua kleur en stijl niet bij jouw interieur past, dan zal ik zeker niet schromen om dat te zeggen. Eerlijkheid plus het aanbieden van een eventueel alternatief. Hierbij kun je denken aan een ander bestaand werk of een kunstwerk helemaal op maat gemaakt, naar jouw kleur en beleving. Zo een proces bespreken we dan: Uitgebreid bij een kop koffie en een eventuele lunch. Want ik leer mijn opdrachtgevers graag kennen. Zodat we over en weer kunnen "voelen" of er wederzijdse connectie en beleving is. En ook daar weer eerlijk over durven zijn. Want inleving en jouw sfeer tot uiting te laten komen: Dat is iets waar ik helemaal warm voor loop. 

In ieder geval, toen dit echtpaar wat zeer geïnteresseerd was in "Quiteness" een bezoek bracht in mijn studio, was het niet vanzelfsprekend dat ze het  zouden kopen. De blauw grijze taupe tinten waren helemaal je van het, de structuur die je op de foto niet kon waarnemen, bleek een heel aangename uitwerking te hebben. Het formaat echter, leek in het echt ietsje kleiner, en dat kleine beetje oranje - roze was in het echt toch misschien net al iets teveel roze naar hun gevoel. 

"Nee, we hebben de maat niet opgemeten op onze muur", zei de echtgenoot.
​"Meten is weten", legde ik uit. Het eerste wat je doet is meten hoe groot je het schilderij maximaal wilt en hoe groot minimaal. Ook of je een werk horizontaal wenst of verticaal is een overweging. 
Ondertussen stelde ik wat andere vragen met betrekking tot het interieur en de plaats waar het schilderij zou komen te hangen. Het zou in de slaapkamer komen, vertelden ze mij. Terwijl hun ogen gefixeerd bleven op het werk en ze er steeds meer binding mee begonnen te krijgen, kwam ik met een aantal voorstellen.

It was during my Summer holiday in California that I found inspiration for this new, created series. Walking during sunsets, I thought I had never seen the sky this full of beautiful soft pastels. And of course these "wonder and awe" moments were filled with contemplation, inspiration and conversation.

At the same time I felt my personal involvement with mental health issues. Through family, friends that kept my mind occupied in searching for answers, openness, but also in longing to bring comfort.
I desired to make four artworks that referred to the sun as a metaphor for what would be unchanging and forever. 
 
​“All I know is real, is the Sun in my head and the way He makes me feel -  A.M.


Annemarie Marcinek, 2019

Een tijd geleden verkocht ik mijn schilderij "Quiteness", een werk van 60 x 100 cm op linnen. 
"Ik zag het schilderij op social media en het raakte me direct. De kleuren, de titel, het kwam binnen". 
Vaak gaat het kopen van een schilderij niet over één nacht ijs. Maar is er bedachtzaamheid, overleg met eventuele huisgenoten, praktisch en esthetisch inzicht bij nodig. Want een werk kan je nog zo raken, het is natuurlijk wel superfijn wanneer het matcht met jouw belangrijkste interieurstukken. 

Toch realiseren mensen zich dit onvoldoende naar mijn mening. Als gediplomeerd interieurstyliste / coloriste ben ik ook thuis op dit gebied en weet ik welke vragen ik zou moeten stellen wanneer jij twijfelt of een bepaald soort werk wel aan de muur past. Verkoop en eerlijk advies gaan bij mij hand in hand. Als een werk qua kleur en stijl niet bij jouw interieur past, dan zal ik zeker niet schromen om dat te zeggen. Eerlijkheid plus het aanbieden van een eventueel alternatief. Hierbij kun je denken aan een ander bestaand werk of een kunstwerk helemaal op maat gemaakt, naar jouw kleur en beleving. Zo een proces bespreken we dan: Uitgebreid bij een kop koffie en een eventuele lunch. Want ik leer mijn opdrachtgevers graag kennen. Zodat we over en weer kunnen "voelen" of er wederzijdse connectie en beleving is. En ook daar weer eerlijk over durven zijn. Want inleving en jouw sfeer tot uiting te laten komen: Dat is iets waar ik helemaal warm voor loop. 

In ieder geval, toen dit echtpaar wat zeer geïnteresseerd was in "Quiteness" een bezoek bracht in mijn studio, was het niet vanzelfsprekend dat ze het gelijk zouden kopen. De blauw grijze taupe tinten waren helemaal je van het, de structuur die je op de foto niet kon waarnemen, bleek een heel aangename uitwerking te hebben. Het formaat echter, leek in het echt ietsje kleiner, en dat kleine beetje oranje - roze was in het echt toch misschien net al iets teveel roze naar hun gevoel. 

"Nee, we hebben de maat niet opgemeten op onze muur", zei de echtgenoot.
​"Meten is weten", legde ik uit. Het eerste wat je doet is meten hoe groot je het schilderij maximaal wilt en hoe groot minimaal. Ook of je een werk horizontaal wenst of verticaal is een overweging. 
Ondertussen stelde ik wat andere vragen met betrekking tot het interieur en de plaats waar het schilderij zou komen te hangen. Het zou in de slaapkamer komen, vertelden ze mij. Terwijl hun ogen gefixeerd bleven op het werk en ze er steeds meer binding mee begonnen te krijgen, kwam ik met een aantal voorstellen.

Ik bood aan om "Quiteness" mee naar huis te nemen en het een paar dagen uit te lenen.
Op deze manier kun je op ontspannen wijze ervaren of het schilderij persoonlijk bij je past en bij je interieur. 
Ook gaf ik aan, dat ik eventueel een groter formaat naar eigen wens kon maken. Het zou niet precies hetzelfde worden, maar wel één met een soortgelijke sfeer. 
De twijfel over formaat en misschien een tikje te roze maakte plaats voor geruststelling door dit alternatief. 
​
Met "Quiteness" de komende dagen als gast in hun slaapkamer, verlieten ze vrolijk hand in hand mijn studio. De afspraak om binnen vier dagen een bericht achter te laten of deze nieuwe gast toegelaten zou worden binnen het nieuwe gezin, ontving ik binnen twee dagen: "Hij past zo mooi in onze slaapkamer. De maat is eigenlijk nog beter zo en de kleuren, ook het oranje - roze doet het beter dan wij verwacht hadden. Ook onze drie kinderen kunnen zich er helemaal in vinden." 

Terwijl ik het bericht las, bedacht ik mij hoe het schilderij met zijn rustige energie een mooi werk vormt in het verlengstuk van het huis en hart van deze nieuwe eigenaars.

Want zou een schilderij niet veel meer kunnen betekenen dan alleen een "vrolijke" decoratie?
Hoe bijzonder is het, wanneer een schilderij of een ander kunstobject een levendige inspiratie voor je wordt? Elke dag dat je opstaat er iets nieuws voor je uitspringt, wat je een nieuw inzicht, of een nieuwe perceptie geeft? Waar je op momenten dat je het nodig hebt, troost en bemoediging uithaalt? Of zoals "Quiteness" dat misschien wel in woelige tijden, waarin het wat wankel of onrustig in je bestaan voelt, z'n hand uitstrekt om je mee te nemen in rust en vertrouwen?
​
Één beeld zegt meer dan 1000 woorden..

​Annemarie Marcinek
​

Vandaag postte ik mijn allereerste post op LinkdIn. Een kleine twee uur later betrapte ik mijzelf erop dat ik een gemaakte afspraak niet was nagekomen. Ik maak vaak afspraken met mijzelf, met vooral de nadruk op losse afspraken. Ze zijn vrij en meer gebaseerd op gevoel en emotie dan op verstandelijke besluitvorming. Maar in deze bijeenkomst met mijzelf als enige aanwezige maakte ik kortgeleden een besluit waar zowel mijn hart als hoofd beiden volmondig in overeenstemden.
Namelijk om met enige regelmaat een blog over een specifiek werk, een inspiratie moment of momenten uit mijn workshop te delen. 

Deze keer gaat het over een werk wat ik in opdracht maakte voor Kieboom. Ik heb al eerder in opdracht gewerkt, maar dit is de allereerste die ik voor een bedrijf mocht maken. Kieboom is een familie bedrijf die zich richt op het midden en klein bedrijf. Vanuit empathie vervullen ze jaar na jaar hun missie: “Het unieke uit mensen halen”.

Dat ook ik door empathie wordt gedreven merkte ik toen Kieboom een tijd geleden mijn open studio dag bezocht. Tijdens een wijntje deelde hij dat het komende jaar in het teken zou staan van het aanpassen en vernieuwen van zijn huisstijl. Kortgeleden had hij zijn eigen kantoorpandje gehuurd en het interieur mocht natuurlijk niet achterblijven, maar moest ook de visie uitademen.
​
Je begrijpt dat mijn hart sneller gaat kloppen en mijn verbeelding met plaatjes komt wanneer het gaat over kleur, interieur, en alles wat de huisstijl omvat. Als je het kort samenvat, gaat interieur en huisstijl heel erg over de essentie in beeld brengen. De kern van waar een persoon of bedrijf voor staat, en hoe en waarom hij dit doet. Essentiële dingen die in de loop der tijden weleens vergeten worden.

Buiten het feit dat een kunstwerk als verlengstuk in de esthetiek van je (bedrijf)interieur kan dienen, kun je ook kiezen deze wanddecoratie te gebruiken om er een bijzondere en betekenisvolle statement mee neer te zetten: Jouw persoonlijke missie.
Wanneer je bedenkt dat missie niks anders is dan een opdracht of misschien wel jouw persoonlijke roeping, dan kun je je voorstellen hoe krachtig dit wordt, wanneer zoiets uitgebeeld aan je muur hangt. Thuis of in je kantoor, een visie en missie geeft richting aan jou, je onderneming of huisgenoten. En niet te vergeten: Het verbindt en motiveert mensen. Reden genoeg voor iets persoonlijks waar jij en je naasten voor staan en wensen te verwezenlijken. 

Voor Kieboom maakte ik het werk "Unlocking Potential" waarin ik heb gekozen om op abstracte wijze in Kieboom’s huisstijl de missie van Kieboom uit te beelden.
Rekening houdend met de voorkeur voor een industriële stijl, kreeg ik de vrije hand voor de verdere interpretatie van het werk.
​
Het mooie van de vrije hand krijgen en oprechte verbinding voelen met de missie van je opdrachtgever, is dat je er zelf ook een beetje deel van wordt. Dit merkte ik vooral bij het aanbrengen van de rood- oranje, roze kleur linksonder in het schilderij. De kleur die als enige bewust afwijkt van de huisstijl en tevens de karakter eigenschap verbeeldt die mij het meest doet verbinden met Kieboom: Empathie. 

There are no rules to creativity

De meesten stappen 's morgens een beetje zenuwachtig mijn studio binnen. Stuk voor stuk en elke keer met duidelijk, zichtbare zin gaan de deelnemers zich vol overgave storten in hun eigen creatieve proces.
Een hele zaterdag zinken en soms verdrinken in kleur, beweging en vooral alles er lekker laten zijn.

Wanneer ze de grote schilderdoeken aan de muur zien hangen, zie je bij sommigen de ogen omhoog gaan, alsof ze een creatief schietgebed doen.
"Groter dan ik dacht, dadelijk verpruts ik het. Ik ben bang dat mijn man het niet mooi gaat vinden." Dat soort uitspraken hoor ik wel eens.
Voor velen is er een soort moed voor nodig, niet alleen voor degenen die het voor het eerst gaan doen. Maar vooral ook de deelnemers met enige ervaring. Menigeen deelt met mij dat ze jarenlang creatief op non actief staan, omdat er op de één of andere manier bepaalde gedachtepatronen binnen zijn gekomen die voor de nodige creatieve blokkades hebben gezorgd.

Vaak komen die blokkades voort uit je niet goed genoeg voelen, of het gevoel te hebben nooit zo goed te kunnen worden als de ingebeelde verwachting. Soms is er verteld dat je niet creatief genoeg bent. Creativiteit is iets heel krachtigs en tegelijkertijd iets heel kwetsbaars waarin we sneller de leugens over onszelf accepteren in plaats van de vrijmakende waarheid . Namelijk dat jij creatief bent en tegelijkertijd goed genoeg. Maar het blijft kennelijk iets menselijks om jezelf te vergelijken met een ander. Vaak op een manier die buiten proportie is en unfair naar jezelf en jouw creatieve proces.

Wanneer je voor het eerst van je leven gaat schilderen, kleuren gaat mengen, dan kan je niet verwachten dat je dezelfde kleur gevoeligheid hebt ontwikkeld als iemand die dit al jaren doet. Creativiteit is spelen, oefenen, proberen, ontdekken en vooral plezier maken. En hoe meer jij jezelf openstelt en vooral gaat beseffen dat er niets van je wordt verwacht op het gebied van prestatie leveren, hoe interessanter en echter jouw werk wordt.
Maar gek genoeg schijnt dit het meest uitdagende aspect te zijn. Want hoe doe je dat dan?

​
​Let it go

Gewoon maling hebben, aan alles en iedereen en vooral tegen je eigen kritische gedachten. Want die zijn je ergste vijand. Schijt hebben op z'n duidelijkst uitgedrukt is iets wat je besluit te doen en te durven. Zo simpel is het.
Terwijl ik dit schrijf, besef ik natuurlijk in mijn achterhoofd dat er hordes mensen zijn die zo een ervaring nog nooit beleefd hebben in hun leven. Wellicht misschien wanneer ze aangeschoten, dronken of stoned waren. 

Misschien wel tijd om vanuit nuchterheid een dimensie van vrijheid in te stappen. Want soms moet je niks minder dan durven maling te hebben: En gewoon gaan doen wat je graag zou willen, juist wanneer het zeer spannend, oncomfortabel maar toch uitdagend voelt. Voor sommigen helpt deze workshop, waarin  cursisten uitgedaagd worden om uit hun vertrouwde schulp te bewegen en momenten beleven om even "los" te gaan in niemandsland en simpelweg te ervaren wat dat met je doet.

Het enige wat ik dan doe is toestemming geven. Ja, zo noem ik het, toestemming om zichzelf te vertrouwen en te bewegen in die flow. "Jaaaa", zeg ik dan, "gewoon doen! Kijk maar wat er gebeurt!"
 

One golden rule

​Ondertussen vertel ik dan op ontspannen wijze dat ze niks verprutsen of (mensen)regels zijn die vertellen hoe ze het allemaal moeten doen. Opgelegde en vaak onbewuste regels, waar jouw expressie en kunstwerk aan zou moeten voldoen. Volgens jezelf, een ander, je ouders, een leraar van vroeger. Nope, niet vandaag en hopelijk nooit meer na vandaag. There are no rules to creativity. 

​Alhoewel, ik hanteer wel één gouden regel in mijn studio, die staat torenhoog en bewaak ik met mijn hele wezen. Elke workshop wordt deze op gekscherende, lachende, doch met serieuze ondertoon gedeeld:
"Gij zult uw eigen werk niet afkraken of bekritiseren, noch die van uw buurvrouw, gedurende het gehele creatieve proces wat vandaag plaatsvindt in deze ruimte."
Soms kijken ze me dan even aan van: Wat??
En tijdens het creatieve proces, wat met hoogte en dieptepunten vergezeld lijkt te gaan en het afkraken van het eigen werk bij tijden op het puntje van de tong komt te liggen, blijkt deze regel een houvast en tevens een gouden regel. 

En het verbaast mij dan ook niet dat iedereen moe, vervuld en gelukkig met zichzelf en kunstwerk naar huis gaat.

​Annemarie Marcinek

 Klik hier voor eerstvolgende data!