Colorfield Performance 2023

Voor de derde keer, ik beschouw mijzelf ondertussen als vaste deelneemster, ben ik op weg naar de Colorfield Performance. 
 
Ik twijfelde of ik nog mee wilde doen, met name omdat mijn werk en medium wat aan het veranderen is door mijn kunstopleiding. Mijn voorkeur verschuift momenteel meer naar het tekenen en het werken met pen, potlood en krijt. Zachte materialen ten opzichte van de harde en directe acrylverf. Ik begon er de laatste maanden een beetje ruzie mee te krijgen.  
Ik wilde zachter, doorschijnender en die acrylverf was op zijn zachtst gebruikt voor mijn gevoel nog te plastic-achtig hard.  
Wat ook begint mee te spelen is dat ik mij bewuster word van het feit dat het best wel bocht is. Officieel zou je het als gescheiden afval bij de gemeente moeten afleveren. Dat gebeurt heel vaak dus niet. En hoeveel kunstenaars en creatievelingen schilderen er wel niet met acrylverf? 
In ieder geval, om bij mijzelf te blijven, ik begin er wat moeite mee te krijgen. En ik ben daar oprecht best wel blij mee.  
 
Uiteindelijk besloot ik wel mee te doen, want ik vind gewoon het hele initiatief als landart project helemaal te gek. De organisator en kunstenaar Dirk Hakze vind ik nog het leukst van allemaal. Authentiek, eerlijk, creatief en een man met visie, vol met ervaringsverhalen. Geef mij maar een stoel, een glas wijn en ik kan voor uren luisteren en leren van deze man. Over kunst, mensen en leiders uit hoge kringen, bureaucratie, en hoe hijzelf persoonlijk in het leven staat. Alleen al om deze reden is mij genoeg om mee te doen en deel te zijn van deze visie. 
 
Met bestemming Park Lingezegen in Elst, Gelderland arriveer ik op woensdagochtend 28 juni. Na alle warmte en zonneschijn van afgelopen weken, eindelijk de eerste, koelere dag met wat miezerregen. Ik loop met een volgeladen trolley het terrein op van de Colorfield. Warm begroet door alle kleurige panelen die mij verwelkomen vanuit het landschap loop ik richting de grote tent. Het lijkt op een witte, kasteel tent uit een sprookje. 
​

Een paar dagen geleden hoopte ik dat we vandaag niet binnen zouden schilderen, maar terwijl ik dichter bij de tent kom, zie ik binnen de andere kunstenaars achter de schilderezels staan. 
Mijn ezel staat achter in de tent waar ik het tent gordijn open kan doen, zodat ik toch half buiten sta en de wind zachtjes op mijn huid voel. Achteraf valt het helemaal niet tegen om in mijn witte broek en T-shirt als een prinses in de beschutting van dit kasteeltje te schilderen. Geen fel licht op mijn netvlies, geen directe hitte van de zon op mijn gevoelige huid. Buiten schilderen is heerlijk, maar ook uitdagender, omdat de verf heel snel droogt en vermoeiender voor je zintuigen. Vooral wanneer je uren achterelkaar schildert, zoals op de Colorfield. 
 
Na het installeren van mijn spullen en een kort praatje met de andere kunstenaars sta ik met een kop koffie in mijn hand het lege, grote doek in te staren.  
Het volgende moment staan de eerste lijnen op mijn doek. 
Om half acht in de avond sluit ik af met de laatste lijnen op hetzelfde paneel. 
 
"To Daniel" 
122 x 122 cm 
acrylics on panel ​